کشتار وحشیانه در بوسنی و هرزگوین توسط مسیحیان صرب ~ دانشنامهٔ جنایات جنگی

سال‌ها از حادثه وحشتناک شهر مظلوم "سربرنیتسا" در بوسنی و هرزگوین می‌گذرد که طی آن در حضور نیروهای سازمان ملل و در مدت دو روز بیش از ۸۰۰۰ انسان بیگناه فقط به جرم مسلمان بودن مورد قتل عام وحشیانه قرار گرفتند.

عنوان عکس: دختر مسلمان بوسنیایی در کنار قبرهای یادبود قتل عام سربرنیتسا ایستاده است

جنایت دهشتناک جولای (تیر) سال ۱۹۹۵برای همیشه به عنوان برگی سیاه در کارنامه سازمان ملل متحد و نیروهای حافظ صلح اروپایی (هلندی‌ها) ثبت شد و در تاریخ معاصر نیز بعنوان لکه ننگی بر دامن اروپا باقی خواهد ماند.

شورای امنیت سازمان ملل در سال ۱۹۹۳ (۱۳۷۲) هنگامی که صرب‌ها حملات خود به مناطق مسلمان نشین را تشدید کرده بودند شهر سربرنیتسا را به همراه سارایوو، توزلا، گوراژده، بیهاج و ژپا را بعنوان مناطق امن اعلام کرده بود. این نسل کشی در مقابل چشم نیروهای حافظ صلح و در منطقه‌ای که از سوی سازمان ملل امن اعلام شده بود به وقوع پیوست. در قضیه نسل کشی سربرنیتسا در دادگاه وجدان بشریت، غرب و اروپا که بیش از دیگران داعیه بشردوستی دارند، باعث جنایت شده‌اند بخصوص هلندی‌ها که مسلمانان بی‌دفاع را تسلیم صرب‌ها کردند. ننگی که یقینا تا ابد از پیشانی اروپائیان مدعی حقوق بشر زدوده نخواهد شد.

عنوان عکس: یکی از گورهای دسته جمعی سربرنیتسا.

عکس بالا، جدید‌ترین قبر دسته جمعی مسلمانان است، که در گذشته با تیرباران اعدام شدند، در این گور دسته جمعی قربانیان‌ای حضور داشتند که شامل کودکانی که بین ۷ و ۱۱ ساله بودند.

عنوان عکس: راتکو ملادیچ، فرمانده نظامی صربها و جنایتکار جنگی

عنوان عکس: بعد از نسل کشی بوسنی و کشتار غیر نظامیان بوسنیایی در شهر بیه‌لینا، سرباز صرب مسیحی به اجساد بوسنیایی‌های مسلمانان لگد می‌زند

روز شمار وقایع

۸ جولای ۱۹۹۵ (۱۷ تیر ۱۳۷۴): نیروهای صرب حلقه محاصره شهر سربرنیتسا را که طی چند سال جنگ ده‌ها هزار آواره مسلمان را از مناطق شمال شرق بوسنی در خود جای داده بود تنگ‌تر کردند. حدود ۶۰۰ نظامی هلندی مسلح با سلاح سبک از آوارگان محافظت می‌کردند. مواد غذایی به پایان رسیده و از ماه مه نیز هیچگونه مواد غذایی به این منطقه محاصره شده وارد نشده بود. توپخانه نیروهای صرب منطقه را زیر آتش خود گرفته بود و مدافعین مسلمان شهر خواستار بازگرداندن سلاح‌های خود از نیروهای سازمان ملل شدند که این تقاضا مورد قبول واقع نشد. فرمانده هلندی نیروهای سازمان ملل در تماس با مرکز فرماندهی نیروهای سازمان ملل در سارایوو خواستار حمایت هوایی گردید.

۹ جولای ۱۹۹۵ (۱۸ تیر ۱۳۷۴): صرب‌های بوسنی آتش حملات خود را تشدید کرده و در نتیجه هزاران آواره در مقابل پیشروی صرب‌ها از اردوگاه‌های اطراف بسوی شهر در حال حرکت بودند. صرب‌ها در حین پیشروی حدود ۳۰ سرباز هلندی را از ایستگاه‌های بازرسی گروگان گرفتند. یک سرباز نیروهای حافظ صلح هنگام عقب نشینی نیروهای هلندی از شهر بشدت زخمی شد.

۱۰ جولای ۱۹۹۵ (۱۹ تیر ۱۳۷۴): پس از اینکه صرب‌ها مقر نیروهای هلندی را زیر آتش گرفتند سرهنگ کارمن فرمانده نیروهای هلندی خواستار حمایت هوایی سازمان ملل شد. فرمانده نیروهای سازمان ملل در ابتدا با این درخواست مخالفت کرد ولی پس از اینکه فرمانده هلندی درخواست خود را تکرار کرد با درخواستش موافقت شد. قبل از اینکه جنگنده‌های سازمان ملل وارد عمل شوند حملات صرب‌ها متوقف و لذا حمله‌ای به صرب‌ها صورت نگرفت.
با فرا رسیدن تاریکی حدود ۴ هزار نفر از آواره در خیابان‌های شهر سرگردان و مضطرب بودند. تجمع زیادی در اطراف یگان‌های هلندی مستقر در شهر بوجود آمده بود. فرمانده هلندی به رهبران شهر گفته بود اگر تا ساعت ۶ صبح صرب‌ها از اطراف منطقه امن اعلام شده عقب نشینی نکنند مواضع آن‌ها بشدت بمباران خواهد شد.

۱۱ جولای ۱۹۹۵ (۲۰ تیر ۱۳۷۴): نیروهای صرب عقب نشینی نکردند. اما ساعت ۹ صبح از سارایوو به فرمانده هلندی اطلاع دادند که درخواست وی برای حمایت هوایی به شکل صحیحی ارایه نشده است. در ساعت ۱۰: ۳۰ درخواست دیگری به سارایوو ارسال شد ولی جنگنده‌ها می‌بایست برای سوختگیری به پایگاه‌های خود در ایتالیا باز گردند. حوالی ظهر بیش از ۲۰ هزار آواره که غالبا زن، کودک و افراد ناتوان بودند بسوی پایگاه نیروهای هلندی در «پوتوچاری» سربرنیتسا هجوم آوردند.
ساعت ۱۴: ۳۰ دو نیروی هلندی دو بمب بسوی مواضع صرب‌ها در اطراف سربرنیتسا پرتاب کردند. صرب‌ها در پاسخ به منظور جلوگیری از حملات جنگنده‌های F۱۶ سازمان ملل تهدید به کشتن گروگان‌های هلندی و بمباران آوارگان کردند. دو ساعت بعد ژنرال «راتکو ملادیچ» فرمانده نیروهای صرب همراه تیم خبرنگاران وارد شهر سربرنیتسا شد. ملادیچ عصر‌‌ همان روز فرمانده نیروهای هلندی را فراخواند و به وی التیماتوم داد که مسلمانان برای حفظ جان خود باید سلاح‌ها را تحویل دهند.

۱۲ جولای ۱۹۹۵ (۲۱ تیر ۱۳۷۴): اتوبوس‌ها برای انتقال زنان و کودکان به مناطق تحت کنترل مسلمانان وارد شهر شدند. صرب‌ها تمام مردان بین ۱۲ تا ۷۷ سال را برای بازجویی به اتهام جنایت جنگی جدا کرده بودند. گفته می‌شود در طول ۳۰ ساعت حدود ۲۳ هزار زن و کودک را از منطقه خارج کردند و هزاران تن از مردان مسلمان نیز در داخل کامیون‌ها و انبارهای شهر نگهداری می‌شدند. حدود ۱۵ هزار رزمنده مسلمان نیز تلاش داشتند شبانه زیر آتش توپخانه صرب‌ها از طریق کوه‌های اطراف به سوی مناطق تحت کنترل مسلمانان بروند.

۱۳ جولای ۱۹۹۵ (۲۲ تیر ۱۳۷۴): نیروهای حافظ صلح اولین گروه از اجساد غیرنظامی مسلمانان در یک انبار در روستایی بنام KRAVICA از منطقه بدست آوردند. نیروهای حافظ صلح در مقابل ۱۴ سرباز گروگان هلندی حدود ۵ هزار مسلمان را که به پایگاه نیروهای هلندی پناه آورده بودند را تحویل صرب‌ها دادند.

۱۴ جولای ۱۹۹۵ (۲۳ تیر ۱۳۷۴): اولین گزارشات قتل عام سربرنیتسا با رسیدن بازماندگان این شهر که پس از یک راهپیمایی طولانی خود را به مناطق تحت کنترل مسلمانان رسانده بودند منتشر شد. در نتیجه مذاکرات سازمان ملل و صرب‌ها نهایتا نیروهای هلندی مجوز خروج از سربرنیتسا را دریافت کردند و تمام سلاح‌ها، مواد غذایی و داروهای خود را نیز‌‌ رها کردند. پنج روز بعد نیروهای صرب شهر سربرنیتسا را اشغال کردند.

قتل عام سربرنیتسا داغ ننگی بر پیشانی اروپای متمدن

عنوان عکس: یک مادر بوسنیایی در میان تابوت‌های قربانیان تازه شناسایی شده در سال ۱۹۹۵ سربرنیتسا

عنوان عکس: یک زن بوسنیایی در میان تابوت‌های قربانیان تازه شناسایی شده سربرنیتسا

آمار‌ها نشان می‌دهد بیش از ۸۰۰۰ مسلمان در این واقعه بقتل رسیدند. جنازه این قربانیان در گورهای جمعی، به خاک سپرده شد. آمران و عاملان این جنایت برای گمراه کردن تحقیقات قضایی که احتمال می‌دادند پس از جنگ رخ دهد، جنازه‌ها را مثله کردند و در گورهای مختلفی به خاک سپردند تا هرگز مشخص نشود که بر سر قربانیان این کشتار هولناک چه آمده است.

عنوان عکس: زنان بوسنیایی در مراسم یادبود قربانیان سربرنیتسا

عنوان عکس: زن مسلمان در مراسم یادبود قربانیان سربرنیتسا

این واقعه تنها یکی از مواردی بیشماری است که طی چند سال جنگ نابرابر در بوسنی به وقوع پیوست. هنوز در مناطق مختلف بوسنی گورهای دسته جمعی پیدا می‌شود و هنوز تیمهای آزمایشگاهی مشغول شناسایی اجساد قطعه قطعه شده از روی دی ان‌ای آن‌ها هستند و هنوز خانواده‌های زیادی چشم به راه عزیزان خود نشسته‌اند و این رشته سر دراز دارد.