آلمانی‌ها در اواخر ۱۹۳۹ با کشتن بیماران روانی شروع به آزمایش گاز سمی کردند، به قصد اینکه آن را به منظور کشتار جمعی مورد استفاده قرار دهند. نازی‌ها از عبارت دارای حسن تعبیر «کشتن از سر ترحم» استفاده می‌کردند تا کشتار سازمان یافته آن دسته از آلمانی‌هایی را توضیح دهند که از نظر آن‌ها، به دلیل ابتلا به بیماری روانی یا معلولیت، «شایسته زنده ماندن» نبودند. به عنوان بخشی از برنامه کشتن از سر ترحم، شش تأسیسات مخصوص عملیات کشتار با گاز دایر شد: برنبورگ، براندنبورگ، گرفنک، هادامار، هارت‌هایم و زوننشتاین. این مراکز کشتار از گاز مونواکسید کربن خالص - که بصورت شیمیایی تولید شده بود- استفاده می‌کردند.
نازی‌ها دائماً به دنبال راههای مؤثرتری برای از میان بردن قربانیان خود بودند. در سپتامبر ۱۹۴۱، آن‌ها در اردوگاه آشویتس در لهستان برای خفه کردن حدود ۶۰۰ اسیر جنگی روس و ۲۵۰ زندانی بیمار از گاز «تزیکلون ب» (که قبلاً از آن برای گند زدایی استفاده می‌شد) به صورت آزمایشی استفاده کردند. گلوله‌های تزیکلون ب، با قرار گرفتن در معرض هوا به یک گاز مهلک و کشنده تبدیل می‌شدند. استفاده از این گلوله‌ها، به عنوان سریع‌ترین روش خفگی با گاز برای کشتار دسته جمعی در آشویتس انتخاب شد. در زمان بالا‌ترین میزان تبعید‌ها، هر روز بیش از ۶ هزار یهودی در آشویتس با گاز کشته می‌شدند.
 |
| قرص های گاز تزیکلون ب که هنگام آزادسازی اردوگاه مايدانک یافته شد. لهستان، پس از ژوئیه 1944 |
اگر چه اردوگاه‌های کار اجباری اشتوتهاف، ماوتهاوزن، زاکسنهاوزن و راونسبروک، به طور اخص به عنوان اردوگاه‌های مرگ طراحی نشده بودند، اما آن‌ها نیز دارای اتاق‌های گاز بودند. اتاق‌های گاز نسبتاً کوچک بودند و به منظور کشتن زندانیانی ساخته شده بودند که از نظر آلمانی‌ها «ناسالم» بوده و قدرت کارکردن نداشتند. در اکثر این اردوگاه‌ها از گاز تزیکلون ب برای کشتار در اتاق‌های گاز استفاده می‌شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر